Kazachstan verrast: ruig, leeg en anders dan alles wat je kent

Agnes van Duffelen van Baltus Communications reisde in september op uitnodiging van het toerismebureau van Kazachstan naar de regio Mangistau. Samen met een internationaal mediagezelschap verkende zij dit nog relatief onbekende deel van Centraal-Azië. Voor Travelution schreef zij dit blog over haar indrukwekkende ontdekkingsreis door een landschap dat rauw, buitenaards en onvergetelijk bleek.

Eerste indruk van Kazachstan

“Bij aankomst in ASTANA, de hoofdstad, voelde alles meteen groot, modern en verrassend futuristisch. Geen directe vluchten vanuit Nederland op het moment, maar via Frankfurt of Istanbul is de reis prima te doen. Astana bleek een uitstekende plek om even te landen: veilig, schoon, vol architecturale statements en met hotels van hoge kwaliteit. Wij verbleven in het Sheraton Astana Hotel.”

De iconische hoofdstad en doorreis naar Aktau

“De Baiterek Tower, 97 meter hoog, was een eerste kennismaking met de symboliek die je overal in Kazachstan tegenkomt. De toren verwijst naar een mythische boom met bovenin een gouden ei, dat symbool staat voor wedergeboorte. Vanaf het ‘ei’ heb je een panoramisch uitzicht over Astana, geliefd bij locals en een mooi startpunt van onze reis.Vanuit Astana vlogen we in 2,5 uur naar Aktau, de kuststad aan de Kaspische Zee en toegangspoort tot Mangistau.”

Aan de Kaspische Riviera

“Om ons niet meteen volledig in de woestijn te droppen, werden we eerst ondergebracht in het RIXOS RESORT, een groot all-inclusive hotel dat populair is onder Russische vakantiegangers. Zwembaden, entertainment, drukte: alles aanwezig. Een opvallend contrast met de woeste leegte die ons later te wachten stond. Aktau zelf heeft nog veel Sovjetinvloeden – waar men zich een beetje voor excuseert – maar juist dat rauwe randje vonden wij intrigerend. Voor de komende drie dagen stond een safari door Mangistau gepland: onverhard terrein, lange ritten, stof, en landschappen die bijna buitenaards zouden blijken.”

"De eerste honderd kilometer was asfalt, daarna begon het echte werk: stof, rotsen, zand, stilte"

Safari door Mangistau: eerste dagtocht

“Dag 3 begon vroeg, want de afstanden zijn gigantisch. 300 kilometer naar de Boziyara-kloof, met Russische chauffeurs die geen Engels spraken, maar een gids die gelukkig vloeiend vertaalde. De eerste honderd kilometer was asfalt, daarna begon het echte werk: stof, rotsen, zand, stilte.Onderweg zagen we alleen woestijn, een paar nomaden en enkele kamelen. Sanitaire stops waren improvisatie, midden in het niets. Het meest indrukwekkend was de Boszhira-kloof: spierwitte kalksteenformaties, diepe kloven en twee iconische pieken die als wachters boven de vlakte staan. De stilte was bijna tastbaar en het landschap voelde onwerkelijk, alsof we op een andere planeet waren.We lunchten aan de rand van de klif, met uitzicht dat elke rooftopbar en elk Michelinrestaurant overtreft. Geen vogels, geen geluid, geen vegetatie – alleen schoonheid. We maakten grappen dat dit de ultieme ‘fine dining’ was: een houten tafel aan de afgrond, klaargemaakt door onze chauffeurs, met een decor dat geen mens kan namaken. De terugweg was lang, stoffig en hypnotisch. Rond tien uur ’s avonds waren we terug in het Rixos-resort.”

Aktau en het leven aan de Kaspische Zee

“Dag 4 bracht ons terug naar de Kaspische Riviera, met haar Sovjet-charme uit de jaren zeventig: veel vitrages, kroonluchters en brede boulevards. Aktau werd gebouwd als industriestad voor olie en uranium; straten hebben nummers in plaats van namen.We bezochten een steurkwekerij, waar jonge steuren jarenlang grootgebracht worden voor natuurherstel of duurzame kaviaarproductie. Het proces is fascinerend maar voor mij persoonlijk niet helemaal diervriendelijk. De Caviar Master gaf duidelijke uitleg over het handmatig oogsten van eitjes. Daarna kregen we steur te eten – nogal dubbel, zo kort na het zien van de dieren. Uit beleefdheid at iedereen mee. Vooraf werd Shubat geserveerd: gefermenteerde kamelenmelk, een soort yoghurtachtige drank die verrassend mild smaakte.”

Kok-Kala: de vallei van stenen bollen

“Dag 5 was opnieuw een safaridag, deze keer naar de Kok-Kala Gorge (ook wel Torysh), bekend om zijn mysterieuze ‘stenen bollen’. Over een uitgestrekte vlakte liggen duizenden ronde rotsblokken, sommige zo groot als auto’s. Ooit was dit gebied de Tethys-oceaan; in veel van de bollen zitten nog fossielen. Het geheel oogt als een buitenaards decor.Terwijl we door de vallei liepen, kwam er ineens een ‘marsmannetje’ achter een rots tevoorschijn – letterlijk een acteur van de lokale DMO die een promofilmpje opnam. Ik werd geïnterviewd over Mangistau en kon alleen maar herhalen hoe waanzinnig en buitenaards het landschap is. De terugweg was minstens zo spectaculair: een zonsondergang die het zand in goud veranderde, urenlang rijden door desolate leegte, af en toe een kameel of een yurt in de verte. Achterin onze jeep filosofeerden we over reizen: hoe het je wereld vergroot en wat voor rijkdom het is om dit soort ervaringen mee te mogen maken. Rond tien uur waren we weer terug in het resort, net op tijd voor een snelle hap van het buffet.”

De kracht van Mangistau

“De Mangistau-regio is een unieke reiservaring. Rauw, puur, onaangetast en ongelooflijk fotogeniek. Voor groepsreizen is het een fantastische bestemming: betaalbaar, avontuurlijk en verrassend goed te organiseren. De chauffeurs waren uitstekend, de gids sprak goed Engels en de logistiek was tot in de puntjes geregeld. Mangistau voelde als een ontdekkingsreis die je maar eens in je leven maakt – maar waarvan je eigenlijk wilt dat iedereen hem meemaakt.”